ผมเป็นนักเขียนห้าบาทสิบบาทผู้มีความขี้เกียจเหน็บอยู่ในหัวใจที่เริ่มเขียนหนังสือมาเมื่อหลายสิบปีก่อน เขียนกลอนเขียนกวีสายลมแสงแดดสมัยเรียนหนังสือ จนมาลงเอยกับการทำนิตยสารฉบับหนึ่งในฐานะกองบรรณาธิการและเลื่อนขั้นไปเป็นบรรณาธิการในที่สุด และเขียนเผื่อเล่มอื่นๆที่จ้างเขียน เขียนโฆษณาเอาเงินก็เขียนถ้าใครจ้าง ผมไม่เกี่ยง...ถ้าไม่ขี้เกียจ
เคยถามตัวเองปีละหลายๆหนว่าทำไมไม่เขียนหนังสืออย่างจริงจังซักที ทั้งๆทีการเขียนหนังสือคือความสุขของผม นับตั้งยุคสมัยที่มีแค่ปากกากับกระดาษ A4 แล้วไปจบที่เครื่องพิมพ์ดีดโอลิมเปียแบบกระเป๋าหิ้ว ที่ผลัดกันใช้ผลัดกันยืมกันไปมาในหมู่ผองเพื่อนจนถลอกปอกเปิก และถูกปลดระวางไปในวันที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ราคาแพงหูฉีกเข้ามาทำหน้าที่แทน ในขณะเดียวกันเวลาและโอกาสในการเขียนหนังสือของผมกลับลดน้อยลงๆทุกวันตามเงื่อนไขความรับผิดชอบต่อปัจจัยต่างๆในการหาเลี้ยงชีวิต
หลายปีที่ผ่านมานี้ผมสนุกกับการเขียนโน่นนี่ลงบนสื่ออนไลน์ของผม แบบไม่ต้องคิดมาก จะเขียนยาวเขียนสั้นก็แล้วแต่ความอยากเล่าในแต่ละครั้ง ไม่ยึดติดกับเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น มีคนอ่านและมีคนไม่อ่านมัน ไม่มีเวลามากำหนดว่าต้องส่งต้นฉบับวันไหน ไม่มีความยาวมากำหนดว่าต้องกี่หน้า A4 มีแค่ผมกับตัวละครที่เต็มไปด้วยด้วยเรื่องเล่ามากมายสนทนากันอย่างออกรสออกชาติอยู่ในหัว มันคือความสุขและชีวิตชีวิตของคนรักการเขียนอย่างผม
ผมคิดว่าผมอยากกลับมาเขียนหนังสืออีกครั้งแล้วล่ะครับ หากทุกท่านจะกรุณาต้อนรับและอนุญาต
ขอบพระคุณ
ฐิติพันธ์ กัมพลาศิริ